Krytyka Artystyczna: czerwca 2017

Semestr letni dobiegł końca. Jeden z ostatnich przeglądów studentów Mediacji Sztuki - w Pracowni Fotografii Inscenizowanej, odbył się 9 czerwca 2017 roku, w sali 408 w budynku przy Placu Polskim. Zorganizował i prowadził go profesor Piotr Komorowski.

Ciało-cielesność, fizyczna destrukcja obrazu, alegoria chrześcijańska - to niektóre z tematów które były realizowane w tym semestrze. Wyselekcjonowane zostały najlepsze zdaniem prowadzącego fotografie każdej osoby i pokazane na wielkoformatowej prezentacji multimedialnej, co zupełnie zmieniło wymiar odbioru prac.

Spektrum stylistyczne przeglądu było bardzo szerokie. Mieliśmy szansę oglądać realizacje, których klasyczny charakter przywoływał wspomnienie starych mistrzów fotografii, takich jak Cartier Bresson, związanych z inscenizowaniem kadru przestrzeni miejskiej, poprzez wyczekiwanie odpowiedniej chwili na przyciśnięcie spustu migawki. Z drugiej strony mogliśmy obejrzeć foto-obiekty wykraczające poza ramy dwuwymiarowego przedstawienia - wykorzystujące płótno, nić, a nawet gorący tłuszcz, powodujące zmiany w fakturze i charakterystyce obiektu, a przez to i w jego wyrazie.

Fot. Stefania Gazda.

Najwięcej miejsca do eksperymentu zaproponowała Stefania Gazda. W pracy fotograficznej wykorzystującej fizyczne walory tłuszczu. Autorka użyła go realizując temat „fizyczna degradacja obrazu fotograficznego”. Odbitki zostały poddane "obróbce gastronomicznej." Papier i tusz, pod wpływem gorącego płynu, o dziwo nie uległy całkowitemu zniszczeniu. Powstałe bąble i przypalenia intensywnie kontrastowały z pozostałymi elementami, którymi były na przykład uśmiechnięte twarze ludzi. Przywoływały one skojarzenia z apokaliptycznych obrazów Hiroszimy i cieni ludzi.

Głównym tematem przeglądu było "ciało-cielesność". Wyróżniającą się na przeglądzie serią były prace Marty Sobali. Surowe ujęcia codzienności, wykorzystywały technikę fotografii „przyłapującej” rzeczywistość na gorącym uczynku. Autorka potrafiła wychwycić drobne absurdy codziennego życia. Dobrym przykładem takiego spojrzenia było zdjęcie przedstawiające troje ludzi, z których jedno okazało się manekinem. Nie było to oczywiste na pierwszy rzut oka, ponieważ widzowie mogli zobaczyć jedynie sylwetkę kończącą się na biodrach. Zdjęcie przypominało swoją stylistyką prace nieudane. Dodatkowym atutem autorki było jej poczucie humoru.

Przeglądy w sali 408 zawsze stanowią źródło studenckich inspiracji. Z niecierpliwością czekamy na efekty zimowego semestru.

Wojciech Chrubasik

No komentarze

Zadzwonili do mnie w środę, powiedzieli w kilku zdaniach o koncepcji "przestrzeni", zaproponowali zrobienie własnej wystawy. Ja się od razu zgodziłem, bez żadnych wątpliwości. Już w czwartek zacząłem pracować nad obiektami. W sobotę wszystko było zamontowane.

Ignacy Oboz

Dniem otwarcia wystawy była niedziela, która jednocześnie była dniem jej zamknięcia. Wystawa jednego dnia - nic dziwnego. W «przestrzeni» są tylko wernisaże. W tym małym miejscu unika się nadmiaru. Jakiegokolwiek. Reklamą stanowią tylko naklejki na ścianach ASP i grupa na Facebooku, na której w informacji o nadchodzącym wydarzeniu, można znaleźć imię i nazwisko autora, czas i miejsce spotkania. To wszystko. Organizatorzy wierzą, że brak działań PR-owych wokół wystawy podnosi intelektualną i badawczą wartość wydarzenia.

Fot. Polina Vashkevich.

Co zaś tyczy się dokumentacji ekspozycji, nie da się jej nigdzie znaleźć, istnieje tylko w prywatnych zasobach galerii. To jedna z zasad «przestrzeni». Jeśli masz ochotę zobaczyć kolejne prace - zawsze jesteś zaproszony, masz nawet możliwość spędzenia z autorem całego wieczoru w przyjaznej atmosferze, w miejscu o wielkości 2 m kw.

«Przestrzeń» jest inicjatywą pary młodych studentów wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych, alternatywą dla wszechobecnych white box’ów, protestem przeciwko instytucjom muzealnym. Dobry pomysł i 200 zł w pewnym momencie stanowią początek działalności przetwarzania małej niewidocznej komórki w centrum, nie, w epicentrum młodej sztuki współczesnej.

Miejsce to daje możliwość każdemu nieznanemu studentowi na zorganizowanie pierwszej w życiu wystawy. Jest miejscem, gdzie doświadczony artysta może wyjść poza strefę komfortu, «zagrać» z przestrzenią, zaryzykować.

Fot. Polina Vashkevich.

Ignacy Oboz mówi, że «przestrzeń» była dokładnie takim miejscem, z którym zawsze chciał pracować, i jak się okazało, «przestrzeń» też potrzebowała kogoś takiego jak on. To Oboz został pierwszym artystą, którego prace były zaprezentowane w tej galerii. Udało mu się dosłownie wpisać w «przestrzeń». Z czterech prac przedstawionych na wernisażu dwie były stworzone przy pomocy węgla bezpośrednio na surowych scianach. Reszta reprezentowała malarstwo, wykonane w tradycyjnej technice, ale w typowy dla tego artysty sposób
(nakładanie wielu warstw farby, łączenie różnych materiałów).

Oboz jest adeptem abstrakcjonizmu. Od początku studiów artystycznych profesorowie nakłaniali go do malowania obrazów realistycznych. Ale z każdą następną próbą Oboz coraz lepiej rozumiał, że ta forma jest nie do końca odpowiednia do przekazania jego wrażeń. W pewnym momencie postanowił zatrzymać się i pójść w stronę abstrakcji.

Jeśli chodzi o prace prezentowane w «przestrzeni», trzeba koniecznie powiedzieć, że Oboz miał mało czasu na ich wykonanie. Tylko dlatego, że jest jednym z tych artystów, ktorzy nie demonstrują swoich prac przez długi czas, ale starają się za każdym razem przygotować nowe obrazy, wymyślić nowe środki wypowiedzi.

W «przestrzeni» chodzi o to, żeby podtematem wystawy zawsze była przestrzeń.

Oboz miał tylko dwa dni na przygotowanie ekspozycji. Zgoda na te warunki oznaczała zgodę na niełatwą drogę. Prowadziła ona do podwórka domu nr 8 przy ulicy Augusta Kardynała Hlonda, gdzie dwudziestu odwiedzających miało możliwość poznać jego prace. On sam dzięki temu doświadczeniu mógł dowiedzieć się więcej o sobie, ludziach i własnej pracy z przestrzenią.

Polina Vashkevich

Ignacy Oboz, wystawa w "przestrzeni", która się odbyła 14 maja 2017 roku.

No komentarze

Cmentarzysko rzeczy porzuconych, a może, zdecydowanie wysypisko śmieci. Śmietnik- kto tak naprawdę poświęca temu miejscu jakąkolwiek uwagę. Było, jest i będzie – Dróżdż mógłby potwierdzić.

Fot. Wiktoria Owczarek.

W miejscach, gdzie powstaje sztuka, nietrudno znaleźć zaułki, które zwrócą uwagę swoją ekscentrycznością czy wiszącą nad nimi historią. Jednym z nich jest niewielki skrawek brukowanej ziemi, znajdujący się na wewnętrznym dziedzińcu budynku Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Powszechnie nazywane śmietnikiem, dla niewielu, pozostaje sztuką lub przytułkiem dla rzeczy porzuconych.

Wchodząc w tę przestrzeń ma się wrażenie przeniesienia w czasie. Kręte ścieżki biegnące między zniszczonymi rzeźbami, starymi kawaletami i kłębami drutów, nasuwają na myśl labirynty budowane w starożytnych grobowcach.

Szybko jednak można się ocknąć, wpadając na kontenery do segregacji śmieci i plastikowe przedmioty codziennego użytku.Gdzie indziej niż tu i na wysypiskach, natrafia się na pękniętą dziecięcą wanienkę i porzucone zabawki, zestawione z metalowymi stelażami, niepotrzebną już instalacją z kół zębatych i filiżankami udającymi popielniczki? Przyglądając się tej eklektycznej enklawie, wszystko wydaje się być niespójne, a jednocześnie, myśl o braku któregokolwiek z elementów, burzy całą kompozycję.

Nie da się ukryć, że najważniejszą funkcję, pełnią porzucone fragmenty rzeźbiarskich głów. Stoją na straży, rejestrują każde wtargnięcie w ich przestrzeń. Pilnują porządku, niemo protestując za każdym razem, gdy ktoś narusza strukturę ich królestwa. Niewiele mogą poradzić na ciągłą migrację przedmiotów, których strzegą. Nie zważając na nic, wnoszą i wynoszą- tacy są ludzie.

Fot. Wiktoria Owczarek.

Wiele rzeczy robi się bezmyślnie, również tak można tworzyć. W przypadku śmietnika, artystą staje się każdy, kto zwrócił swoją uwagę w kierunku tego niewielkiego zaułka. Skoro więc mowa o tworzeniu, rzeczywiście warto potraktować ten kącik jako dzieło. Dzieło przypadku, wygody, sentymentu i lenistwa. Z pozoru wyglądające jak bałagan, chaos, będący odzwierciedleniem tego, co ma w sobie każdy, wtrącający swoje trzy grosze w ten cichy projekt. Jednocześnie, staje się on zbiorowiskiem, pewnego rodzaju siecią zależności na płaszczyznach: artysta – dzieło, dzieło- artysta, a także dzieło- dzieło. Przy czym, w każdym z tych przypadków, dwie strony, niezależnie od siebie, mogą wchodzić w różne role.

Nie zawsze artysta jest twórcą, a dzieło tworzonym. Pozwala to na określenie interaktywności „śmieciowego zakątka”, w którym osoba ingerująca w tę przestrzeń, staje się jednocześnie jednym z nielicznych odbiorców. Dzieje się tak dopiero, gdy zda sobie sprawę z dualnego zadania, stawianego sobie w momencie wejścia w zależność.

Potrzeba kategoryzowania i iluzyjnego uporządkowania rzeczywistości niemal narzuca, by zrównać to miejsce z jakimś nurtem wytyczonym przez znawców sztuki. W tym samym momencie pojawia się jednak wątpliwość, czy aby na pewno istnieje taka konieczność.

Może jednak warto zapewnić tym porzuconym ciałom możliwości oddechu. Pozwolić im grać we własnym klaustrofobicznym teatrze pantomimy, na który, od czasu do czasu, ktoś od niechcenia rzuci okiem. W końcu, to tylko od indywidualnej percepcji świata, zależy, czy to miejsce stanie się nic nie znaczącym śmietnikiem.

Wiktoria Owczarek

No komentarze

Krytyka Artystyczna

Kim jesteśmy?

Facebook

Instagram

Stare Dzieje

Archiwum Bloga