Pomysł na wystawę pojawił się bardzo naturalnie, podczas jednej z korekt w Pracowni Słowa i Obrazu prof. Darii Mileckiej. Dobrze znając prace pozostałych studentek oraz charakter Festiwalu Czytaj! zaproponowałam artystkom, Pani Profesor jak i organizatorom festiwalu nasz udział w tym wydarzeniu. Z każdej ze stron pojawił się pozytywny odzew czego efektem była wystawa, której byłam kuratorką.

Fot. Paweł Sagan.

Festiwal Dekonstrukcji Słowa Czytaj! tworzony jest w Częstochowie już od 7 lat. Co roku program siedmiodniowego festiwalu, wypełniony jest po brzegi wydarzeniami łączącymi literaturę i inne dziedziny sztuki: kino, muzykę, teatr. Wokół nich odbywają się warsztaty, spotkania autorskie, spektakle, gry czy też wernisaże. Tegoroczna wystawa studentek Mediacji Sztuki była kolejnym udziałem ASP we Wrocławiu w tym festiwalu. W minionych latach prezentowali się na nim wykładowcy i studenci Akademii. Dwie z nich, Emilia Dudziec i Agata Lankamer- studentki Malarstwa, współtworzą to wydarzenie. 

Wernisaż wystawy odbył się 17 października 2017 roku podczas drugiego dnia festiwalu. Na wystawie Słowo i Obraz swoje prace zaprezentowały studentki obecnego III roku: Aleksandra Kanoniak, Karolina Kopka, Poldi Podolska, Andrea Rutkowska, Karolina Siekierska, Marusia Tulżankowa oraz kuratorka wystawy Magdalena Weber. Wystawa była wynikiem eksperymentów, które prowadziły w minionym roku akademickim w pracowni Profesor Mileckiej. Prace ukazywały osobiste przemyślenia, często artystki po inspiracje sięgały do literatury, ale także do własnej twórczości. Zestaw prac prezentowany na wystawie był bardzo różnorodny ze względu na temat jak i technikę wykonania.

Fot. Magdalena Weber.

Aleksandra Kanoniak nawiązała w swoich pracach do wierszy kratkowych, tworzonych przez poetę rzymskiego Publiusza Optacjana Porfiriusza w IV w. n.e. Jej zestaw stanowiły dwie prace na płótnie oraz animacja, która pomagała odbiorcy odczytać zaszyfrowany tekst. Artystka zaproponowała również odbiorcom zabawę, dając im możliwość zapisania własnych słów na czystej białej kartce, której hasło wywoławcze „słowo twoje” było tekstem zaczerpniętym z jej prac na płótnie.

Karolinka Kopka w swoim tryptyku sięgnęła do literatury. Źródłem jej inspiracji były cytaty powieści Vladimira Nabokova Lolita. Kolaże miały bardzo enigmatyczny charakter, teksty przenikały się, a suszone kwiaty nawiązywały do delikatności, młodości bohaterki książki.

Zupełnie inny trop w swoich kolażach pokazała Poldi Podolska. Prace zaprezentowane na wystawie czerpią z tekstów utworów muzycznych Macieja Kwiatkowskiego (Jimson) jak i jej autorskich tekstów. Artystka w sposób emocjonalny wybrała dane sentencje, często są to tylko pojedyncze słowa, pozostawiające drogę interpretacji odbiorcy. Słowa stykały się tu z materią, która dodała im wartości, nadała osobistego charakteru pracy.

Prace Andrei Rutkowskiej mają ściśle osobisty wyraz. Są częścią cyklu, który tworzy artystka jako swego rodzaju „mapa układu nerwowego”- jak sama je nazywa. Prace zaprezentowane na wystawie nie dają nam jednoznacznej odpowiedzi, są tajemnicze, wymagają od widza chwili uwagi. Artystka sięga też do literatury wykorzystując cytat z listu miłosnego Franza Kafki do Mileny czy też do „Dziennika” Sylvii Plath. Andrea Rutkowska swoje prace tworzy głównie w technice asamblażu, wykorzystując fotografię, nić czy też znalezione przedmioty nadając im nowe znaczenie. 

Karolina Siekierska posłużyła się cytatem Paula Gougina, który zdaniem artystki wyraża za pomocą kilku słów piękno i różnorodność sztuki. Jednak praca nie pozwala nam na bezpośrednie odczytanie tekstu, jest ono ukryte. 

Fot. Magdalena Weber.

Odpowiedź Marusi Tulżankowej na temat wystawy miała kilka odsłon. Pierwsza z przymrużeniem oka prezentująca „Słowo” sportretowane z profilu, druga zaś miała charakter gry Obraz obserwujący odbiorcę, trzecia zaś nawiązywała- do jak sama artystka opisuje- "Błędu tłumaczenia, który zawiódł pół świata. W oryginalnych biblijnych tekstach na początku wszystkiego było LOGOS (gr. λόγος). Od słowa świat się nie zaczyna ". Marusia Tulżankowa zaprezentowała też swoją pracę wideo, która była swego rodzaju ilustracją do wiersza Majakowskiego Nasz Marsz.

Moje prace skupiły się na formalnych zabiegach. Litera jako obraz, obserwacja nad zachodzącymi zmianami podczas kolejnych bezwiednych i niezdyscyplinowanych prób zapisania jej. Odejście od czytelnej i jasnej dla wszystkich formy znaku graficznego. Eksperyment z wybranymi znakami alfabetu, doprowadzenie ich do formy, której nie jesteśmy w stanie ich odczytać jedynie domyślamy się, że to nadal ten sam znak. 

Wystawa tworzyła zestaw bardzo zróżnicowanych prac. Jednak nie zatraciły tego co najważniejsze. Wszystkie odpowiadały na hasło przewodnie, stanowiły spójną prezentację.Podczas wernisażu mogłyśmy się również sprawdzić w roli mediatorek sztuki, wchodząc w liczne dyskusje z odbiorcami, którym często sztuki plastyczne były dalsze niż literatura. Festiwal i jego otoczenie dały nam możliwość zaprezentowania się przed ciekawym odbiorcą, może trochę bardziej wymagającym, odczytującym więcej ukrytych sensów. Wymagało to od nas przemyślanej pracy, ale także weryfikacji tego, co zdecydowałyśmy się pokazać. 

Magdalena Weber